knus i krus!

Hér í London eru bjartir tímar framundan því hún Helena vinkona flytur í borgina eftir u.þ.b. viku. Maðurinn hennar, Íslendingurinn Þorgeir, kom síðastliðinn miðvikudag til landsins og gistir hjá okkur í góðum félagskap rykmaura og annara kvikinda meðan hann glímir við hið strembna verkefni að finna bæði húsnæði fyrir þau og grunnskóla fyrir krakkana auk þess að læra á samgöngukerfið og átta sig á hvernig eigi nú að bera sig að þessu öllu saman.
-Á meðan kem ég heim úr vinnu rétt fyrir sjö, úrvinda af þreytu og get ekki beinlínis sagt að það skíni af mér lífskrafturinn og almennilegheitin, tauta bara eitthvað bull útí bláinn og segi fátt af viti sem gæti komið honum til aðstoðar í þessari erfiðu leit.

Í vinnunni eyði ég deginum með strákgrísling sem er jafngamall og ég en nennir ekki að tala við mig. Hann hangir bara á internetinu öllum mögulegum stundum. Hann er sko í hljómsveit og glamrar melódískt rokk að eigin sögn. Hann mætir í vinnuna í leðurjakka og tuskulegum gallabuxum og hendir sér í skyrtu og bindi á staðnum.
Svo er maður neyddur til að hlusta á sömu útvarpstöðina dag eftir dag sem er búin að spila NÁKVÆMLEGA sama lagaprógrammið síðan ég byrjaði fyrir akkúrat viku. Ég er farin að syngja með ólíklegustu lögum um ástina og fegurðina og þarf stanslaust að bíta mig í tunguna eða kýla mig í magann til að minna mig á hver ég er.

Á vinnustaðnum drekk ég nescafé og yfirleitt of mikið af því svo ég verð hálf rugluð af kaffidrykkju (gerist stundum) og byrja að flýta mér rosa mikið, geri allt í vitlausri röð og stórir hlutir eins og borð og skápar fara að þvælast fyrir mér.
Ég er samt ekki frá því að ég er búin að vera eitthvað svo skoppandi hamingjusöm annað slagið í vikunni, það er kannski bara sólin eða nescafé-geðveikin eða útvarps-heilaþvotturinn??