hlaupandi hrúgald

Þessi fjandans ritgerð var búin að heltaka mig í mánuði og ég átti að skila henni fyrir kl. 17 síðasta föstudag. Klukkan 16:15 þann dag lullaðist síðasta blaðsíðan út úr prentaranum heima (í austur London) og þá þurfti ég að hlaupa og ná í leigubíl til að skutla mér (á háannatíma) á lestarstöð þar sem biðu mín 2 lestar til að koma mér á áfangastað. Aldrei þessu vant var engin seinkun á þeim og ég og alex hlupum alla leiðarbúta sem við gátum, tilbúin að hrinda frá gömlu fólki og óléttum konum. Ég er búin að eyða svo miklum tíma inni við að ég er orðin að vesaling (orðin óvön hreyfingu), var nánast ósofin, illilega flökurt af stressi og það munaði engu að ég myndi hrynja niður á leiðinni til þess eins að láta sópa mig upp með ruslinu. Með hlaupasting, hjartasting og liggur við æluna í kokinu hleyp ég inn í andyrið á skólanum; á SLAGINU FIMM, en skrifstofan var með dregið fyrir og skilti sem á stóð: CLOSED.
Ég ber hurðina í örvæntingu og hugsa um hvernig í fjandanum ég reddi mér úr þessu og þá kemur konan að innan og segir "Hva, það var ólæst!".
Ég bablaði eitthvað óskiljanlegt, rétti fram ritgerðina, kvittaði fyrir og fór í stúdíóið mitt til að ná andanum og hætta að titra.
Semsagt, ritgerðin komst í hús.
En díses, hvenær lærir maður að vera tímalega í hlutunum?
Ég held ég þurfi að dáleiða eða særa þessi ómyndugu, óskipulögðu vinnubrögð úr mér, einhverjar ábendingar?

Annars er annað dead-line framundan á fimmtudaginn sem var í bið vegna ritgerðarinnar og eftir það mun stressið snúast um að pæla í jólunum á ljóshraða og brottförinni til Íslands. Lendi á Íslandi á miðnætti mánudagsins 17.des.
Ps. er orðin að baugóttu, gráhærðu hrúgaldi.
Veriði góð við mig, gefið mér ávaxtasjeika og taliði hægt.