Ég Ég Ég

Kæru fylgjendur,
veriði hjartanlega margblessuð og sæl.

Ég mun nú hægt og rólega taka upp bloggþráðinn eins og ekkert hafi í skorist (engin loforð þó). Hér um bil árs pása gerð að engu.
Það gengur ekki að blogga aftur í tímann enda hálf hjákátlegt að reyna halda söguatriðum í nákvæmri tímaröð fyrir mis spennta lesendur.

Ég á ennþá heima í London, ég er ennþá í skólanum. Ég elska að vera nemandi. Ég á sama kærastann, sama meðleigjandann, sömu vinina+nokkra nýja, ég er núna í sömu glötuðu sumarvinnunni, nota sama bakpokann og keyri sama gamla hjólið.
Semsagt, flest við það sama, nema einhvern veginn miklu betra.

Ég tók þátt í myndlistarsýningu um daginn með nokkrum vinum sem var nokkuð góð og næstkomandi föstudag flýg ég út til Krítar í stutta vinnustofudvöl sem mun enda með sýningu.

Ég hlakka mikið til ferðalagsins og tel niður mínúturnar þar til ég get gefið vinnustaðnum huglægt fokkjú-merki að kveðjugjöf.
Ég verð samt að viðurkenna að ég hef eytt örlítið meiri tíma i að hafa áhyggjur af því að þurfa að bera á mér glærhvíta leggina heldur en hvað ég ætla að sýna á sýningunni.

Ég sakna fjölskyldunnar óheyrilega mikið enda bráðum 7 mánuðir síðan ég sá þau síðast, það er langur tími fyrir unga konu.

ps. fyrir nokkrum vikum hélt ég á þessari litlu könguló: